Піянерскі барабан
Белорусский САМИЗДАТ: книги, рассказы, фельетоны и пр.
За акном іскрылася лета. Яркае сонца разлівалася па асфальце галоўнага гарадскога праспекта, гуляла з зялёнай лістотаю прыдарожных каштанаў і ліп. У пакоі каля акна стаяў пажылы чалавек. Ён глядзеў уніз, на вуліцу. А па ёй, чаканячы крок, рухалася калона сувораўцаў-барабаншчыкаў. У гэты святочны ліпеньскі дзень яны адкрывалі пешы парад Перамогі ў горадзе-герою Мінску. Барабанны дроб будучых абаронцаў Айчыны быў настолькі выразны, што прымусіў мацней біцца сэрца старога. Ён глядзеў на дзяцей у прыгожай параднай форме, на іх ваенную выпраўку і тут жа ўспамінаў сябе. Сцяпан Іванавіч таксама быў такім у дзяцінстве. Вось толькі не сувораўцам, а піянерам, вядучым барабаншчыкам школьнай дружыны. А зараз ён ужо стаў дзедам. Яго ўнук, Дзіма, цяпер ідзе па праспекце ў шэрагу разам са сваімі сябрамі, сувораўцамі. Гэта ён, яго дарагі хлапчук, хвіліну назад ганарліва зірнуў на дзядулю і, усміхаючыся, старанна адбіваў барабанны дроб.
– Малайчына! Добра ідзе! – як бы пра сябе сказаў дзед.
Ён, вядома ж, ад душы радаваўся за ўнука. Цяпер у сям'і падрастае дастойны грамадзянін і абаронца сваёй краіны.
На сцяне побач з акном вісіць фатаграфія бацькі Сцяпана Іванавіча, прадзеда Дзімы. Ён быў ветэранам Вялікай Айчыннай вайны, у ваенны час вызваляў родную краіну, горад Мінск ад нямецкіх захопнікаў. Сцяпан Іванавіч нарадзіўся неўзабаве пасля вайны. Яму таксама давялося служыць у арміі, на пагранічнай заставе ў Брэсце. Толькі гэта быў ужо мірны час.
Сёння Сцяпан Іванавіч надзеў сваю легендарную зялёную фуражку, каб пакрасавацца ў ёй перад акном. Гэтая фуражка шмат значыць не толькі для яго самога. Зялёная фуражка – сімвал мужнасці і гераічнасці, знак прыналежнасці да братэрства Памежных войскаў.
"Пасля параду Дзіма абяцаў зайсці", – успомніў дзядуля.
Ён сеў у крэсла і пагрузіўся ў свае думкі. Аднак, потым, штосьці ўспомніўшы, падышоў да шафы і дастаў адтуль старэнькі пацёрты барабан. Узяў у рукі драўляныя палачкі і пастукаў па барабане. А той, быццам ачуўшыся ад доўгага сну, бадзёра і гучна адказаў свайму гаспадару:
– Та-та-ра-та! Та-та-ра-та! Та-та-ра-та!
– Ты яшчэ жывы! Не забыўся, як трэба іграць! – захапіўся стары.
Ён ізноў сеў у крэсла, трымаючы барабан на каленах.
– А памятаеш, – працягваў Сцяпан Іванавіч, – як мы з табой адбівалі дроб на ўрачыстых лінейках і злётах, у піянерскіх лагерах! Памятаеш, як было весела і цікава жыць у той слаўны час! Колькі радасных дзіцячых твараў заўсёды збіралася вакол цябе! Як мы, піянеры, любілі паходы, песні ля піянерскага кастра пад гітару, начлегі ў палатках! Ты памятаеш, якія горы макулатуры і металалому мы збіралі, як садзілі дрэвы каля школы і ў парку, як прыходзілі да ветэранаў вайны, каб дапамагчы ім у хаце па гаспадарцы. А піянерскі горн? Ён гучаў штораніцы ў піянерскім лагеры, будзіў дзяцей і выправаджваў на ранішнюю зарадку. Потым збіраў іх на сняданак, абед, вячэру, клікаў на піянерскія мерапрыемствы. Толькі дзе ён, гэты горн, цяпер, я не ведаю.
Стары замоўк. Ён зноў пра штосьці задумаўся. Але тут раздаўся званок у дзверы. Дзядуля павольна ўстаў і пайшоў адчыняць. На парозе стаяў яго ўнук і яшчэ нейкі незнаёмы хлапчук.
– Прывітанне! – Дзіма абняў дзеда, з усмешкай паказаў на сябра. – Гэта Санька! Мой прыяцель. Я з ім вучыўся да пятага класа. У іх школьнай піянерскай дружыне няма барабана і горна. Санька забраў стары горн у свайго дзеда, а пра барабан я ўспомніў. Ён ёсць у цябе. Ты аддасі яго піянерам?
– Вядома, аддам! З задавальненнем! – амаль крыкнуў Сцяпан Іванавіч. – Барабан добры, гучыць гучна! Я правяраў!
І стары, жэстам запрасіўшы дзяцей у пакой, заспяшаўся да крэсла. Там яго чакаў сябар далёкага дзяцінства, стары барабан піянерскай дружыны.
"Як цудоўна! – радаваўся дзед. – Зараз лёс майго піянерскага сябра рэзка зменіцца ў лепшы бок. У руках добрага хлапчука ён ажыве, і ўсе піянеры цяперашняга часу пачуюць яго бойкі і адважны ўрачысты голас!"
Сцяпан Іванавіч падняў з крэсла свой старэнькі барабан, які мноства гадоў без справы праляжаў у шафе, і перадаў яго ў рукі Саньке. Толькі цяпер стары заўважыў на грудзі ў хлапчука акуратна павязаны чырвона-зялёны піянерскі гальштук. "У нас ён быў пунсовага колеру”, – падумаў Сцяпан Іванавіч, але нічога не сказаў дзецям.
Час змяняецца, змяняюцца нейкія традыцыі. Але дзеці – яны ўсё тыя ж – адважныя, добрыя, чулыя да чужых нягод, імкнуцца камусьці дапамагчы, ствараюць добрыя справы.
"А піянерскі кліч у іх усё той жа?" – успомніў дзядуля і спачатку нерашуча, але потым, усё ж, гучна прамовіў:
– Піянер! Да спраў на карысць Радзімы, да дабра і справядлівасці будзь гатоў!
– Заўжды гатоў! – адказаў Санька і з падзякай узяў барабан з рук вядучага барабаншчыка піянерскай дружыны мінулых, але незабыўных школьных гадоў.
29.05.17
ССЫЛКИ ДЛЯ СПИСКА ЛИТЕРАТУРЫ
Стандарт используется в белорусских учебных заведениях различного типа.
Для образовательных и научно-исследовательских учреждений РФ
Прямой URL на данную страницу для блога или сайта
Полностью готовые для научного цитирования ссылки. Вставьте их в статью, исследование, реферат, курсой или дипломный проект, чтобы сослаться на данную публикацию №1500115164 в базе LIBRARY.BY.
Добавить статью
Обнародовать свои произведения
Редактировать работы
Для действующих авторов
Зарегистрироваться
Доступ к модулю публикаций