Хто цяпер згадае, калі гэта была…

Дзед увосень Ліпку ў садзе пасадзіў.

Шмат гадоў прабегла, пасталела Ліпка,

У памяці схаваўшы пах і смак гадзін.

Часам кепска была маладому дрэўцу –

Вецер і завеі думалі згубіць.

Толькі Ліпка дзеда памятала словы:

“Не лянуйся смела ты на свеце жыць”.

– Вось памру я скора, – дзед шаптаў ёй часам, –

Ты ж расці дужэйшай за бяроз, дубоў.

Будзеш многа ведаць пра краіну нашу,

Што завеца Беларусею тваёй.

Ліпка не змарнела, а цвіла красуней,

І свае галіны падымала ўвысь.

Дзеці падбягалі, абдымалі дрэва.

Затаіўшы сэрца, слухала ты іх.

– Я такі ж высокі буду ўжо хутка! –

Малады хлапчына ёй тады казаў.

Што ж, усё адбылося, памужнеў малеча,

І пра Ліпку ў садзе ён не забываў.

Шмат людзей хадзіла з Ліпкай абдымацца…

Дзе ж той сад, і хаты, дзе яны жылі?

Усё згубілі Гора, Вайна і Галеча,

Што ў абдымках з дрэвам шмат гадоў ішлі.

Хто ж цябе ратуе, дзедавае дрэва,

Ад бяды, ад жаха, ад тугі людской?

Можа шчасце тое, што зарыта дзесьці

Ля тваіх карэнняў у зямлі радной.

Так расці, красуйся, не сумуй ніколі,

Шчасця і здароўя людзям пажадай.

Хай парасцвітае ля магутнай Ліпы

Сад і праслаўляе мой радзімы край!