LIBRARY.BY → САМИЗДАТ: ПРОЗА → Ліпка-беларуска → Версия для печати
Дата публикации: 1 августа 2022
Публикатор: Татьяна Домаренок-Кудрявцева (номер депонирования: BY-1659306763)
Рубрика: САМИЗДАТ: ПРОЗА Миниатюры
Хто цяпер згадае, калі гэта была…
Дзед увосень Ліпку ў садзе пасадзіў.
Шмат гадоў прабегла, пасталела Ліпка,
У памяці схаваўшы пах і смак гадзін.
Часам кепска была маладому дрэўцу –
Вецер і завеі думалі згубіць.
Толькі Ліпка дзеда памятала словы:
“Не лянуйся смела ты на свеце жыць”.
– Вось памру я скора, – дзед шаптаў ёй часам, –
Ты ж расці дужэйшай за бяроз, дубоў.
Будзеш многа ведаць пра краіну нашу,
Што завеца Беларусею тваёй.
Ліпка не змарнела, а цвіла красуней,
І свае галіны падымала ўвысь.
Дзеці падбягалі, абдымалі дрэва.
Затаіўшы сэрца, слухала ты іх.
– Я такі ж высокі буду ўжо хутка! –
Малады хлапчына ёй тады казаў.
Што ж, усё адбылося, памужнеў малеча,
І пра Ліпку ў садзе ён не забываў.
Шмат людзей хадзіла з Ліпкай абдымацца…
Дзе ж той сад, і хаты, дзе яны жылі?
Усё згубілі Гора, Вайна і Галеча,
Што ў абдымках з дрэвам шмат гадоў ішлі.
Хто ж цябе ратуе, дзедавае дрэва,
Ад бяды, ад жаха, ад тугі людской?
Можа шчасце тое, што зарыта дзесьці
Ля тваіх карэнняў у зямлі радной.
Так расці, красуйся, не сумуй ніколі,
Шчасця і здароўя людзям пажадай.
Хай парасцвітае ля магутнай Ліпы
Сад і праслаўляе мой радзімы край!
Опубликовано 1 августа 2022 года
На фото: Ліпка-беларуска