Я сатку з туманоў паясы

Я сатку з туманоў паясы,

З траў шаўковых адзенне пашыю,

Сабяру ў вянок верасы,

Завяжу сабе вецер на шыю.

Толькi б зноў сваю сцежку знайсцi,

Невядоую больш нiкому,

Што надзеяй была ў жыццi

I заўсёды вяла да дому.

Толькi б зноў давялося пачуць

Песнi жнiўныя летняй ноччу,

Што з далёкай дарогi завуць

I назад адпускаць не хочуць…

Я з сабою вазьму ў дарогу

Прыдарожных вятроў тугу,

Шэпт ракi быстраводнай з мурогам

У душы да драбнiц сцерагу.

Я вазьму вечаровыя песнi

Маладых светлавокiх дзяўчат,

Ранку роснага подых веснi

З цеплынёю абуджаных хат,

Залатое пшанiчнае поле,

Рэха гулкае ў сiнiм бары,

I квяцiстых лугоў раздолле

Шчаслiвейшай дзяцiнства пары.