БЕЛОРУССКАЯ ПОЭЗИЯ (последнее)
ВЕРШЫ
Белорусская поэзия. Классические и современные стихи белорусских поэтов.
ЛЕТУНОВСКИЙ ДЕНИС
Самнамбульны шлях,
мой знямогі,
Верона – аскепак веры,
Край, Богім дзе слёзна,
бы ўбогім,
Краіна, дзе ўскройваюць
вены.
Дзяніс Летуноўскі
* * *
Нібыта й няма зімы,
ды ўсё адно халадно
ў канцох тваіх, бы ў сцяны
цэльсію зроду – ноль.
Без цеплыні не звяршыць,
не здолець пісаць, чытаць:
як Троіцы, тройча не жыць,
ды й часу два ў тройчы – за пяць.
Чай нават не ўцеха – мне
каб гарачэйшае штось,
холад не адапхнуць і не
змацаць пляча яго косць.
Сучча датлела, хто ж
ведаў, што трэба бярно.
Кашаль, застуда, то ж
дрэнь справы, ды ўсё адно!
Вокны, матыль начны,
смецяр, аж залішне п’яны,
Пыл з нагавіц – чым ні
кампанія: я і яны.
Вуліца, згасла святло...
Хто палітон падаваў?
Пра нас а ці ўспомніць хто?, -
сыходжу пад – у падвал.
Хутка а сёмай. Метро.
Ні сесці, ні змеціць на ўме,
атрамант не ўзяць, на пяро
не памаліцца, не...
26.05.99г.
(пераклад -- 9.11.2000 г.)
* * *
Ні верніцтва кус, ні акр Вероны,
ні нават ландшафт эшафотны:
то снег,
як сякера,
пад каркат вароны –
за карак...
Унасцеж вароты:
без палітычнае мапы – ні кроку,
з варот – толькі ўправа,
а йначай зноў ростань:
завева сагу складае
ўскрай змроку,
а ногі ўсё – проста і проста.
Ён першы, ён – студзень нянацкі,
нявінны, з павіннай, на плечы,
пад ногі Масквы
(за -) стольнай (кабацкай) –
снег першы й апошні
мой стрэчны.
Самнамбульны шлях,
мой знямогі,
Верона – аскепак веры,
Край, Богім дзе слёзна,
бы ўбогім,
Краіна, дзе ўскройваюць вены.
Ну што ж тут? –
Дзе біч, там і пернік,
свабоды няма і ў прыкмеце.
У велічню Неба цяпер б мне,
ды ў вулках – вунь...
бавяцца дзеці!
Мост, вулкі,
і сцены да дахаў,
Куцця, й ты бяздомнік
вальготны...
і дождж белы з жаху –
да захаду,
і снег да світанку – вільготны.
Люты 2000 г.
(пераклад -- 8.11.2000 г.)
* * *
У нябёсы гляджу з-пад рукі
на Шагала, шэдэўр яго.
Йму сабачую ролю, які
ўладара раптам страціў свайго.
Стаў пад слуп ліхтара. Тапчу
хлуд зямны, прасырэлы наскрозь,
па-над мной снег кружляе – хачу
бы ўтварыць з сябе
снежную вось.
Паралелі калеяў, трамвай
прочкі цягне вагонаў спіну;
што ў газетах? – Чытаю: трывай
й атрымай, як не ведаў, зіму.
Помніш, мы абяцалі, што не
зможам збегчы адгэтуль, і
ўсім нам, нібы ў адной труне,
кончым вынікам, злегчы ў зямлі.
Помніш, мы абяцалі кахаць
ды йсці пехам на вест або зюйд...
Цвік не здольны
ў сцяну ўвагнаць,
бо сцяна, то ж не крыж
й ты ж – не з юд.
1999 г .,
(пераклад --9.11.2000 г.)
* * *
Я над шэраю зоркай
самотна схіліўся ўва сне,
невядома нашто,
невядома адкуль мне з’явілася
дзівасць гэтай адчутай самоты
ў зямной валтузні –
і не хмараў гняўлівасць
й няміласць
цыгарэтнага дыму,
павіслага па-над сталом,
незварушнага,
быццам лісты ад цябе ў капэрце;
тэлефонавы звон раптам
зрушыў мярцвяны Садом
тут майго прабыцця
ды – не варта аб смерці...
Мо ўваскрошаны спеў салаўя,
ён адзін,
заглушацьме забойстваў матыў,
ён ж зглынае
нават воглас Гасподзень,
й што толку з гадзін,
з дзён імклівых над Цісай,
што з імі схлынае
ў агалеласцях мора з папер,
гэтых шэрых папер,
што з паметаю даты.
Мой шчасны ,бясцэнны
час, ніяк ты не збудзешся
злых ды сяброў, а цяпер
ты ніяк не прабудзіш да стрэлу
прыгожага ў цемя.
Працэс руху –
працэсія пешцаў
намосткам уздоўж;
адзіноты цягнік дзесь прагучвае
назвы прыпынкаў,
па-над кветнікам гэтым,
над мурывам траваў у дождж
хтосьці стансы
прыпомніць прыхрыпла.
Шмат калюж – хоць згадай:
дзе ж герой наш Мазай!
Слёзы з змоклай віёлі.
Мастак састарэлы...
Мейскі восеньскі парк
без арэляў –
мо ў рай
адляцелі: дзесь там іх сустрэлі...
01.09.1999 г.
(пераклад - 9.11.2000 г.)
Пераклад з рускай мовы
Юрыя Карэйвы
Самнамбульны шлях,
мой знямогі,
Верона – аскепак веры,
Край, Богім дзе слёзна,
бы ўбогім,
Краіна, дзе ўскройваюць
вены.
Дзяніс Летуноўскі
* * *
Нібыта й няма зімы,
ды ўсё адно халадно
ў канцох тваіх, бы ў сцяны
цэльсію зроду – ноль.
Без цеплыні не звяршыць,
не здолець пісаць, чытаць:
як Троіцы, тройча не жыць,
ды й часу два ў тройчы – за пяць.
Чай нават не ўцеха – мне
каб гарачэйшае штось,
холад не адапхнуць і не
змацаць пляча яго косць.
Сучча датлела, хто ж
ведаў, што трэба бярно.
Кашаль, застуда, то ж
дрэнь справы, ды ўсё адно!
Вокны, матыль начны,
смецяр, аж залішне п’яны,
Пыл з нагавіц – чым ні
кампанія: я і яны.
Вуліца, згасла святло...
Хто палітон падаваў?
Пра нас а ці ўспомніць хто?, -
сыходжу пад – у падвал.
Хутка а сёмай. Метро.
Ні сесці, ні змеціць на ўме,
атрамант не ўзяць, на пяро
не памаліцца, не...
26.05.99г.
(пераклад -- 9.11.2000 г.)
* * *
Ні верніцтва кус, ні акр Вероны,
ні нават ландшафт эшафотны:
то снег,
як сякера,
пад каркат вароны –
за карак...
Унасцеж вароты:
без палітычнае мапы – ні кроку,
з варот – толькі ўправа,
а йначай зноў ростань:
завева сагу складае
ўскрай змроку,
а ногі ўсё – проста і проста.
Ён першы, ён – студзень нянацкі,
нявінны, з павіннай, на плечы,
пад ногі Масквы
(за -) стольнай (кабацкай) –
снег першы й апошні
мой стрэчны.
Самнамбульны шлях,
мой знямогі,
Верона – аскепак веры,
Край, Богім дзе слёзна,
бы ўбогім,
Краіна, дзе ўскройваюць вены.
Ну што ж тут? –
Дзе біч, там і пернік,
свабоды няма і ў прыкмеце.
У велічню Неба цяпер б мне,
ды ў вулках – вунь...
бавяцца дзеці!
Мост, вулкі,
і сцены да дахаў,
Куцця, й ты бяздомнік
вальготны...
і дождж белы з жаху –
да захаду,
і снег да світанку – вільготны.
Люты 2000 г.
(пераклад -- 8.11.2000 г.)
* * *
У нябёсы гляджу з-пад рукі
на Шагала, шэдэўр яго.
Йму сабачую ролю, які
ўладара раптам страціў свайго.
Стаў пад слуп ліхтара. Тапчу
хлуд зямны, прасырэлы наскрозь,
па-над мной снег кружляе – хачу
бы ўтварыць з сябе
снежную вось.
Паралелі калеяў, трамвай
прочкі цягне вагонаў спіну;
што ў газетах? – Чытаю: трывай
й атрымай, як не ведаў, зіму.
Помніш, мы абяцалі, што не
зможам збегчы адгэтуль, і
ўсім нам, нібы ў адной труне,
кончым вынікам, злегчы ў зямлі.
Помніш, мы абяцалі кахаць
ды йсці пехам на вест або зюйд...
Цвік не здольны
ў сцяну ўвагнаць,
бо сцяна, то ж не крыж
й ты ж – не з юд.
1999 г .,
(пераклад --9.11.2000 г.)
* * *
Я над шэраю зоркай
самотна схіліўся ўва сне,
невядома нашто,
невядома адкуль мне з’явілася
дзівасць гэтай адчутай самоты
ў зямной валтузні –
і не хмараў гняўлівасць
й няміласць
цыгарэтнага дыму,
павіслага па-над сталом,
незварушнага,
быццам лісты ад цябе ў капэрце;
тэлефонавы звон раптам
зрушыў мярцвяны Садом
тут майго прабыцця
ды – не варта аб смерці...
Мо ўваскрошаны спеў салаўя,
ён адзін,
заглушацьме забойстваў матыў,
ён ж зглынае
нават воглас Гасподзень,
й што толку з гадзін,
з дзён імклівых над Цісай,
што з імі схлынае
ў агалеласцях мора з папер,
гэтых шэрых папер,
што з паметаю даты.
Мой шчасны ,бясцэнны
час, ніяк ты не збудзешся
злых ды сяброў, а цяпер
ты ніяк не прабудзіш да стрэлу
прыгожага ў цемя.
Працэс руху –
працэсія пешцаў
намосткам уздоўж;
адзіноты цягнік дзесь прагучвае
назвы прыпынкаў,
па-над кветнікам гэтым,
над мурывам траваў у дождж
хтосьці стансы
прыпомніць прыхрыпла.
Шмат калюж – хоць згадай:
дзе ж герой наш Мазай!
Слёзы з змоклай віёлі.
Мастак састарэлы...
Мейскі восеньскі парк
без арэляў –
мо ў рай
адляцелі: дзесь там іх сустрэлі...
01.09.1999 г.
(пераклад - 9.11.2000 г.)
Пераклад з рускай мовы
Юрыя Карэйвы
Опубликовано 25 сентября 2004 года
Новые статьи на library.by:
БЕЛОРУССКАЯ ПОЭЗИЯ:
Комментируем публикацию: ВЕРШЫ
подняться наверх ↑
ССЫЛКИ ДЛЯ СПИСКА ЛИТЕРАТУРЫ
По стандарту ВАК Республики Беларусь
Стандарт используется в белорусских учебных заведениях различного типа.
По ГОСТу Российской Федерации
Для образовательных и научно-исследовательских учреждений РФ
Прямой URL на данную страницу для блога или сайта
Полностью готовые для научного цитирования ссылки. Вставьте их в статью, исследование, реферат, курсой или дипломный проект, чтобы сослаться на данную публикацию №1096124353 в базе LIBRARY.BY.
подняться наверх ↑
ПАРТНЁРЫ БИБЛИОТЕКИ рекомендуем!
подняться наверх ↑
ОБРАТНО В РУБРИКУ?
Уважаемый читатель! Подписывайтесь на LIBRARY.BY в VKновости, VKтрансляция и Одноклассниках, чтобы быстро узнавать о событиях онлайн библиотеки.
Добавить статью
Обнародовать свои произведения
Редактировать работы
Для действующих авторов
Зарегистрироваться
Доступ к модулю публикаций