З асобай майстра слова звязана імкненне да пошуку нацыянальнай паэзіяй новых шляхоў, незвычайных форм, арыгінальных жанраў. Ён узбагаціў беларускую паэзію новымі формамі верша — пункцірамі, квантэмамі, версэтамі, вершаказамі, зномамі і злёсамі. Для паэтыкі яго твораў характэрны імклівасць рытму, ускладненая метафарычнасць. За А. Разанавым трывала замацавалася найменне паэта-наватара, эксперыментатара, філосафа, моватворцы. Ён паспяхова развівае філасофска-інтэлектуальны напрамак у мастацтве слова, арганічна спалучае агульначалавечае і нацыянальнае, быційнае і асабістае.

Адной з несумненных вартасцей разанаўскай паэзіі Ганна Кісліцына лічыць «з’яўленне ў ёй новага героя, чалавека, які імкнецца знайсці шляхі адраджэння адзінай для ўсіх зямлян каштоўнасці — душы. Спыняючы ўласныя духоўныя пошукі, мы спрыяем разбурэнню ўсяго, што было назапашана чалавечым інтэлектам за ўсе часы яго існавання, — так можна было б акрэсліць галоўную ідэю разанаўскай паэзіі».