З часу трагічных падзей Вялікай Айчыннай вайны прайшло каля трыццаці гадоў, але не ўсе душэўныя раны загаіліся, таму Рэйдзіха гатова была прыняць любую рэакцыю землякоў. Вядомая беларуская даследчыца літаратуры Т. Грамадчанка адзначала: «Адчуваецца матчына драма, яе страх перад аднавяскоўцамі, пачуццё залежнасці ад іх (пакажуць ці не пакажуць магілу), аднак старая жанчына ні на хвіліну не задумваецца, кім жа быў яе сын. І. Чыгрынаў акцэнтаваў увагу на прыродным інстынкце маці (на гэта якраз і працуе параўнанне з птушкай)».

Тым не менш мацярынскія пачуцці перамагаюць, і яна ў пошуках магілы сына з’яўляецца ў Бароўках. Яна прыйшла ў вёску пад вечар, каб менш людскіх вачэй яе бачылі, каб менш часу быць сярод пакрыўджаных Якавам. Рэйдзісе няёмка прызнацца, з якой мэтай яна прыйшла ў вёску, таму даводзіцца гаварыць, што зайшла па дарозе ў Забор’еўскую царкву. Аўтарскае параўнанне яе з падстрэленай варонай яшчэ больш узмацняе трагедыйнасць вобраза: «...Старая раптам затужыла моцна і, уздыхаючы, захадзіла босая па хаце з кутка ў куток, як падстрэленая варона». Рэйдзіха без знешняй прычыны магла заплакаць, што гаворыць пра глыбокія душэўныя перажыванні жанчыны, якая з-за сына-паліцая шмат гадоў пражыла з болем у сэрцы. Яна не адраклася ад свайго сына, а шкадавала яго, хоць ён і быў здраднікам. Цэнтральнай у апавяданні з’яўляецца праблема віны і даравання.