І. Навуменка ў час Вялікай Айчыннай вайны быў падпольшчыкам, партызанам, франтавіком, таму ў апавяданні «Хлопцы самай вялікай вайны» яму ўдалося напісаць шматгранны партрэт ваеннага пакалення і асэнсаваць часам няпростыя ўзаемаадносіны паміж яго прадстаўнікамі: «…партызаны і наогул усе тыя, каму прыйшлося хадзіць не прамымі, а звілістымі, пакручастымі сцежкамі вайны, не надта раскрываюцца перад байцамі, камандзірамі, што мералі да прыдняпроўскага мястэчка крывавыя кіламетры ад самай Волгі. Вайскоўцы іх проста не разумеюць. Яны гордыя пройдзеным шляхам, перамогамі і як бы забываюць, што акрамя сорак трэцяга года быў сорак першы, калі гэтая самая дарога пятляла адступленнямі, акружэннямі, калі па ёй панура пляліся доўгія калоны ваеннапалонных.

У сваю чаргу партызаны не надта прызнаюць тых, хто, чым мог, шкодзіў немцам, не адрываючыся ад сям’і і роднага паселішча…

Зрэшты, вагон прымірыў супярэчнасці. Наперадзе вайна».

Нягледзячы на рознагалоссі паміж франтавікамі і навабранцамі, усе вайскоўцы мараць пра хуткую адпраўку на фронт, усведамляюць сябе місіянерамі «самай вялікай вайны». Такім чынам, ужо загаловак твора перадае патрыятычны настрой і герояў, і аўтара апавядання. Сумуючы па дачасна загубленых маладых жыццях, усведамляючы трагедыйную ахвярнасць кошту перамогі, пісьменнік услаўляе подзвіг пакалення, якому суджана было на сваіх плячах вынесці цяжар гэтай вайны.