Р. Барадулін. «Пакуль жывеш, развітвайся з жыццём…» (1985)

Верш прысвечаны філасофскаму асэнсаванню прызначэння чалавека і сутнасці яго зямных спраў, роздуму над сапраўднымі, вечнымі каштоўнасцямі. Па форме гэта верш-пасланне народнага паэта да кожнага з нас з заклікам памятаць пра незваротнасць жыцця «штогодна, штогадзінна, штохвілінна». Кожны павінен усведамляць, што жыццё хуткаплыннае, таму кожны дзень і кожнае імгненне яго павінна асвятляцца высокім сэнсам. Нельга марнаваць жыццё на дробязную мітусню, «дзяльбу», бо кожны такі дзень — «забраны забыццём»:

Штодня вядзі з самім сабою бой,
Каб клопаты цябе не пахавалі,
Жыві надзеяй,
Мараю слабой,
Што свет трымаецца
Адным табой...

Маналог Р. Барадуліна, звернуты да чытача, гучыць пераканаўча, урачыста і ўсхвалявана. Аўтар сцвярджаў добрыя справы і высакародныя людскія ўчынкі: «Старайся не ў дзяльбе, а ў малацьбе, // Каб вымалаціць з цемрачы праменне...» Ён услаўляў несмяротнасць стваральнага чалавечага духу, высокай духоўнасці, маральнасці, дабрыні. Толькі вартае, сумленнае жыццё належыць вечнасці, дабро непадуладна забыццю, хоць кожны чалавек — усяго кволая галінка на магутным дрэве, а яго жыццё — імгненне ў параўнанні з вечнасцю. Верш напоўнены ёмістымі метафарамі: «рака ўсёзабыцця», «незваротная вечнасць», «ты — з дрэва часу кволая галіна» і інш. Яны дапамаглі паэту-філосафу перадаць роздум пра незваротнасць жыцця, пра тое, што вечныя каштоўнасці і вартыя ўчынкі павінны быць зместам і сэнсам кожнага з нас.