Навучальныя праграмы па гісторыіі Беларусі і пра беларусаў у Расіі

Актуальные публикации по истории и культуре Беларуси.

NEW БЕЛАРУСЬ


БЕЛАРУСЬ: новые материалы (2024)

Меню для авторов

БЕЛАРУСЬ: экспорт материалов
Скачать бесплатно! Научная работа на тему Навучальныя праграмы па гісторыіі Беларусі і пра беларусаў у Расіі. Аудитория: ученые, педагоги, деятели науки, работники образования, студенты (18-50). Minsk, Belarus. Research paper. Agreement.

Полезные ссылки

BIBLIOTEKA.BY Беларусь - аэрофотосъемка HIT.BY! Звёздная жизнь


Автор(ы):
Публикатор:

Опубликовано в библиотеке: 2010-11-25

За мінулы 5–гадовы перыяд Міністэрства агульнай і прафесійнай адукацыі ажыццявіла два выпускі навучальных праграм па гісторыі Расіі для агульнаадукацыйных установаў: у 1992 і 1997 г. У сувязі з пераходам у 1990–я г. школьнай гістарычнай адукацыі ў Расіі з лінейнай (5–11 класы) на канцэнтрычную (1–ы канцэнтр — 5–9 класы; 2–і канцэнтр — 10–11 класы) структуру адпаведна з’явіліся і два блокі праграм па айчыннай гісторыі з старажытных часоў да канца ХХ ст. для лінейнай (1992 г.) і для канцэнтрычнай (1997 г.) сістэмаў выкладання.

У 1992 г. праграма для 5–11 класаў была распрацаваная лабараторыяй гістарычнай адукацыі Інстытута агульнаадукацыйнай школы Расійскай акадэміі адукацыі. У яе аснову па задуме аўтараў пакладзена “история складывания многонационального Российского государства”. Беларускі матэрыял у ёй з’яўляецца толькі з этапа XIV–XVI ст. у рамках тэмы “Русь и народы–соседи в XIV–XVI вв.”. У тэме ёсць раздзел, прысвечаны Вялікаму Княству Літоўскаму. Настаўнік павінен ахарактарызаваць становішча “русских земель в его составе, наступление рыцарей Тевтонского ордена, Грюнвальдскую битву, войны Руси с ВКЛ, присоединение к Руси Северской и Смоленской земель, Люблинскую унию, русско–украинские и русско–белорусские отношения”. Як бачна, для тых, хто распрацоўваў праграму, “Русь” у названы перыяд асацыюецца толькі з Маскоўскай дзяржавай, да якой, натуральна, і павінны далучацца “русские земли”, што невядома як трапілі ў ВКЛ. Адпаведна гэтае дзяржаўнае ўтварэнне (ВКЛ) у вучняў павінна асацыявацца з нечым замежным, захопніцкім, што не мае якога–небудзь дачынення да “русской истории”. Адсюль зусім незразумела, у якім кантэксце тут выступаюць “русско–белорусские отношения”: або як часткі нейкага нядаўняга цэлага, або набліжаныя па сваім значэнні да расійска–польскіх і расійска–шведскіх узаемадачыненняў.

Наступны зварот да беларускай гісторыі тычыцца XVII ст. Падамо адпаведны абзац праграмы цалкам: “Экономика украинских и белорусских земель. Положение украинского и белорусского народов. Освободительная борьба украинского народа. Богдан Хмельницкий. Народное движение в Белоруссии. Россия и Украина”. Змест абзаца практычна выключае азнаямленне вучняў 7–га класа з падзеямі тэатра вайсковых дзеянняў паміж Расіяй і Рэччу Паспалітай, чаго не скажаш у дачыненні да падзеяў на Украіне. Зусім незразумелы падыход аўтараў да раздзела “Народное движение в Белоруссии”, які абапіраецца ў дадзеным выпадку толькі на пазіцыю канкрэтнага настаўніка і яго эрудыцыю.

З раздзелам “Внешняя политика России во второй половине XVIII в.” звязаныя “разделы Речи Посполитой” і “включение Правобережной Украины и Белоруссии, Литвы, Курляндии в состав России”. Тут закладзена і кароткая характарыстыка “социально–экономического развития присоединенных территорий”. Сутнасць гэтай характарыстыкі была б зразумелая ў параўнальным плане, калі б далей прадугледжвалася зноў звярнуцца да сацыяльна–эканамічных аспектаў развіцця Беларусі ў складзе Расійскай імперыі. Але такога не прасочваецца.

Трэба аддаць належнае аўтарам праграмы, якія пры вывучэнні тэмы “Народы России в первой половине ХIХ в.” заклалі характарыстыку нацыянальна–вызваленчага руху ў Беларусі ў сувязі з падзеямі 1830–1831 г. Яны адзначаюць рост нацыянальнай самасвядомасці і нацыянальнай годнасці беларусаў у названы перыяд. Наступны этап гэтага працэсу звязваецца ў праграме з “восстанием 1863 г. в Польше, Литве и Белоруссии”.

Пры вывучэнні гісторыі народаў, што насялялі Расійскую імперыю ў другой палове ХIХ ст., у праграме прадугледжваецца кароткая характарыстыка працэсу кіравання “подвластными народами и территориями” і звязаныя з ім “унификация, бюрократизация, русификация”.

У раздзеле аб паслярэвалюцыйных часах (1917–1920) распрацоўшчыкі прадугледзелі для расійскіх школьнікаў зварот і да беларускага матэрыялу: “установление Советской власти в Белоруссии”, “Брестский мир” і “Борьба в Белоруссии против немецких интервентов”. На гэтым гісторыя Беларусі ХХ ст. на старонках дадзенай праграмы заканчваецца.

У якасці дадатку да разгледжанай у зборніку 1992 г. надрукаваная альтэрнатыўная праграма для вучняў 7–9–х класаў па гісторыі Расіі з старажытных часоў да 1917 г., падрыхтаваная В.Буганавым, П.Зыранавым і А.Сахаравым. У ёй крыху раней, чым у папярэдняй, звяртаецца ўвага на гісторыю Белай Русі, прадугледжваецца ўжо пры вывучэнні ХII–ХIII ст. кароткая характарыстыка настаўнікам сацыяльна–палітычных аспектаў развіцця Полацкага і Смаленскага княстваў.

Наступныя эпізоды беларускай гісторыі адлюстраваныя пры вывучэнні тэмы “Народы, позднее вошедшие в состав Российской империи, в XIII–XV вв.”. Яна змяшчае нарыс утварэння, характарыстыку тэрыторыі і дзяржаўнага ладу ВКЛ. Апісанне “личности князя Гедиминаса (?)”, раздзелы “внешняя политика и войны, Украина и Белоруссия в составе ВКЛ” і “войны с Россией (праўда, такой у той перыяд яшчэ не існавала — Г.Л.) в конце XV в.”. Потым аўтары прапануюць ахарактарызаваць асобу князя Ягайлы і спыніцца на апісанні Грунвальдскай бітвы. На жаль, на ўвесь гэты аб’ёмны матэрыял адначасова з характарыстыкай Украіны, Малдавіі, Лівоніі, Каўказа і Сярэдняй Азіі адводзіцца толькі 2 гадзіны. У падобным атачэнні і ў тых самых часавых рамках выступаюць эпізоды гісторыі сярэдневяковай Беларусі канца XV — пачатку XVII ст.: “сокращение территории ВКЛ (потеря Смоленска в 1514 г.), крепостной строй, народные восстания, реформационные движения, Люблинская уния, Брестская церковная уния, крестьянско–казацкие восстания”. Параўнальна з папярэдняй праграмай іх спіс больш поўны, аднак пры гэтым вывучэнне матэрыялу ставіць перад настаўнікам практычна невырашальную задачу пазбягання калейдаскапічнасці пры адначасовым вывучэнні гісторыі пяці краінаў у такі кароткі тэрмін.

XVII ст. у гісторыі беларусаў звязанае з “Смоленской войной 1632–1634 гг.”. Далей у 2–гадзінны раздзел, прысвечаны гісторыі народаў, “позднее вошедших в состав Российской империи, в XVII в.” аўтары ўключылі матэрыял, які характарызуе развіццё Украіны і Беларусі ў складзе Рэчы Паспалітай, апісанне ходу “русско–украинско–польских войн 1648–1667 гг.” на Украіне. Аднак пад 1654–1667 г. праграма не прадугледжвае апісання падзеяў, што разгортваліся на тэрыторыі Беларусі.

У наступным стагоддзі беларускі матэрыял выдзяляецца ў тэматыцы вывучэння Рэчы Паспалітай. Ён звязаны з “экономическим и национально–религиозным гнетом” ва ўсходніх раёнах дзяржавы і “воссоединением с Россией”. Вывучэнне перыяду ХIХ і пачатку ХХ ст. не прадугледжвае ў дадзенай праграме выкарыстання фактаў з гісторыі Беларусі.

Як бачна, абедзьве апісаныя праграмы даволі эклектычныя па характары беларускага матэрыялу, які ў іх змешчаны, і разглядаецца ён адначасова як з афіцыйных вялікадзяржаўных, так і з нацыянальна–вызваленчых пазіцый.

Пяройдзем да праграм 1997 г., распрацаваных спецыялістамі Міністэрства агульнай і прафесійнай адукацыі і выкладчыкамі Акадэміі павышэння кваліфікацыі і перападрыхтоўкі работнікаў адукацыі. Стварэнне новага пакета праграм тлумачыцца аўтарамі тым, “что в российской школе в условиях трансформации гуманитарного образования крайне необходим новый в концептуальном, содержательном и методическом планах комплект программ по истории”. Адметнымі асаблівасцямі дадзенага камплекта вызначаюцца “многофакторный подход к истории” (на самай справе гэта выявілася ў неапраўданым ускладненні матэрыялу), “ориентация на проблемное изложение курса”, “патриотическая направленность” (якая трансфармуецца ў вялікадзяржаўнасць).

Зборнік змяшчае праграму “История с древнейших времен до наших дней” (3–11 класы), якая складаецца з курсаў айчыннай і замежнай гісторыі, распрацаваную калектывам аўтараў пад кіраўніцтвам А.Багданава і Е.Вяземскага, а таксама некалькі скарочаную праграму В.Буганава, П.Зыранава і А.Сахарава, якая істотна нічым не адрозніваецца ад свайго першага варыянта, апублікаванага ў 1992 г.

Закранем айчынныя старонкі праграмы А.Багданава і Е.Вяземскага. Першыя беларускія сюжэты датычаць гісторыі “Смоленского и Полоцкого княжеств на международных торговых путях” у тэме “Древнерусские княжества и земли”, а таксама “истоков великорусской, украинской и белорусской ветвей русского народа” пры вывучэнні “Ордынского ига”. Далей ужо ў XIII–XV ст. пры разглядзе гісторыі ВКЛ вучні, паводле задумы аўтараў, павінны звярнуць увагу на “усиление польско–католического влияния”, “гонения на православие и русскую письменность”, а ў выніку і “упадок Русско–Литовского государства”. У наяўнасці так званы “полный джентльменский набор” дагматычных уяўленняў пра гісторыю Вялікага Княства Літоўскага ў адзначаны часавы адрэзак, якія, здавалася б, ужо сціраюцца з памяці. Канец XV — пачатак XVI ст. у замежнай палітыцы вялікіх князёў маскоўскіх пазначаецца як перыяд “отвоевания (звычайна гэты тэрмін выкарыстоўваецца пры характарыстыцы працэсу вяртання таго, што ўжо раней належала, у дадзеным выпадку ён абсалютна недарэчны — Г.Л.) русских земель на Западе” і ў прыватнасці “взятия Смоленска”.

У асвятленне гісторыі XVI ст. уведзены матэрыял, прысвечаны “войне с Польско–Литовским государством”, але ці бачаць за гэтай фразай аўтары праграмы спусташальныя рэйды войскаў маскоўскага цара па Беларусі 1560–х г., ці канцэнтруюць сваю ўвагу на больш познім перыядзе Лівонскай вайны, сказаць складана. Затое пры вывучэнні падзеяў XVII ст. зусім недвухсэнсоўна гаворыцца пра падтрымку Расіяй “освободительной (!) войны в Белоруссии” і “отвоевание (!) древнерусских земель у Речи Посполитой”. Каментар, як кажуць, залішні.

У тэму “Воссоединение древнерусских земель” закладзены матэрыял пра “народы Украины и Белоруссии в составе Речи Посполитой” і іх “борьбу против католической экспансии и социального гнета” і пра падзеі “войны России с Речью Посполитой” 1650–1660 г.

Кацярынінскі перыяд у гісторыі Расіі А.Багданаў і Е.Вяземскі звязваюць таксама з падзеламі Рэчы Паспалітай і “завершением воссоединения русских земель”, быццам бы не разумеючы, наколькі дзяржаўны і грамадскі побыт беларусаў XVIII ст., што насялялі Рэч Паспалітую, адрозніваўся ад расійскага і ад умоваў, што існавалі, напрыклад, у ХII–ХIII ст. Вывучэнне тэмы “Россия на рубеже XVIII–XIX вв.” павінна змяшчаць, на думку распрацоўшчыкаў, характарыстыку рэгіянальных асаблівасцяў сацыяльна–эканамічнага развіцця шэрагу тэрыторый Расійскай імперыі, у т. л. і Беларусі. З гэтага моманту нітка беларускай гісторыі губляецца ў праграме да 1918 г. і заключэння Брэсцкага міру. Потым у 1944 г. яна зноў з’яўляецца ў сувязі з вызваленнем Беларусі і знікае ўжо назаўсёды.

У цэлым, калі характарызаваць праграму 1997 г. у плане адлюстравання ў ёй гісторыі Беларусі і беларусаў, то пры агульным нязначным павелічэнні аб’ёму такога матэрыялу, па спосабе яго падачы і ацэнкі яе можна вызначыць як крок назад параўнальна з праграмай 1992 г.

Новые статьи на library.by:
БЕЛАРУСЬ:
Комментируем публикацию: Навучальныя праграмы па гісторыіі Беларусі і пра беларусаў у Расіі

© Генадзь Ластоўскі ()

Искать похожие?

LIBRARY.BY+ЛибмонстрЯндексGoogle
подняться наверх ↑

ПАРТНЁРЫ БИБЛИОТЕКИ рекомендуем!

подняться наверх ↑

ОБРАТНО В РУБРИКУ?

БЕЛАРУСЬ НА LIBRARY.BY

Уважаемый читатель! Подписывайтесь на LIBRARY.BY в VKновости, VKтрансляция и Одноклассниках, чтобы быстро узнавать о событиях онлайн библиотеки.