САМИЗДАТ: ПРОЗА (последнее)
Замачыў
Белорусский САМИЗДАТ: книги, рассказы, фельетоны и пр.
“Замачыў”
Гумарэска
– Не, браточкі, не, і яшчэ раз не! Я ж вам ясна сказаў: “З сённяшняга дня ні кроплі!” – рашуча прамовіў у адказ на змоўніцкія падміргванні Івана Бурбалкіна і Максіма Стаканюгі іхні даўні і шчыры сябра Андрэй Глык па мянушцы Пяць Грамаў (мянушку ён атрымаў за звычку ў час выпіўкі штораз паўтараць: “Ну, давайце яшчэ па пяць грамаў”).
Пачуўшы такія словы, Іван з Максімам мо з хвіліну стаялі з вылупленымі ад здзіўлення вачыма. Першым апамятаўся Бурбалкін:
– Ты што вярзеш, Пяць Грамаў?! Ты мо з учарашняга не працверазіўся?
– Перастань, Бурбалка, – засмяяўся Стаканюга, паказаўшы свой зжаўцелы ад тытуню адзіны на ўвесь род зуб. – Ці ж не бачыш, што жартуе ён. Хі- хі! Пяць Грамаў – і раптам ні кроплі! Хі- хі!.
– Па-першае, каб я больш ніколі не чуў гэтай паскуднай мянушкі: у мяне імя ёсць! – раззлаваўся Глык. – Па-другое, я і не думаю жартаваць! Я пачынаю новае жыццё. Сення я ўпершыню вырашыў патраціць свой заробак не на смярдзючае пойла, а на што-небудзь вартае. Вось у гэтай сумцы – харч: курыца, каўбаска вэнджаная, апельсіны ды цукеркі дзецям. А сабе, – ён тупнуў нагамі, на якіх красаваліся блішчастыя новыя чаравікі, – абутак нармальны прыдбаў. Астатнія грошы жонцы аддам. Вось так!
– Значыцца, у новых чаравіках – у новае жыццё? – скрывіў твар Бурбалкін. – А нам, значыцца, застаецца толькі пажадаць табе спадарожнага ветру? Ну, што ж дай хоць як след паглядзець на гэтыя чаравікі-разлучнікі. Адыдзіся крыху.
– Прыгожыя! І дарагія, відаць, скасіўшы вочы на свае брудныя скрыўленыя “чуні”, зайздросліва ўздыхнуў Стаканюга.
Глык махнуў рукою:
– Ну, мне пара. Каця мая, відаць, перавялася ўжо. Яна ж думае, што я, як заўжды, “на рагах”з’яўлюся, а я – вось я ён які!
– Пачакай, – Бурбалкін паклаў руку на плячо свайго ўжо, відаць, былога сабутэльніка. – Як-ніяк, столькі гадоў сябрамі-аднадумцамі былі. І калі ты ўжо надумаўся з кампаніі нашай сысці, дык хоць пляшку развітальную нам купі. Ці, можа, “жаба душыць”?
– Калі гэта ты такое заўважаў за мною? – пакрыўдзіўся Глык. –Развітальную, дык развітальную. Трымайце сумку. Я зараз. Толькі папярэджваю: піць з вамі я не буду.
– Згода! – радасна заківалі галовамі сябрукі
... – Дык што, ты і сапраўды нават у губу не возьмеш? – адкаркоўваючы пляшку гарэлкі, спытаўся Бурбалкін.
– Я ж сказаў!
– Ну, калі ты нас не паважаеш і не хочаш выпіць за наша здароўе, то каўтані за свае новыя чаравікі. Такую вартую пакупку грэх не замачыць.
– Ды я ж...
– І праўда Андрэй, – умольна зірнуў на Глыка Стаканюга. – Ну, што з табой зробіцца, калі ты, ну, сімвалічна толькі. А то чаравікі твае хутка парвуцца. Прыкмета такая ёсць. Вазьмі кропельку. Адну кропельку!
– Я... Ну, хіба што...
... Андрэй Глык прачнуўся ад холаду і ад нечага гучнага чвякання. З начнога неба на яго глядзеў поўны круглатвары месяц. Глык з цяжкасцю ўзняў галаву і азірнуўся. Злева пад месячным святлом бялеў... крыж! За ім яшчэ адзін і яшчэ. А побач худы, як шкілет, дварняк паспешліва даядаў, відаць вельмі смачную вэнджаную каўбаску. Побач валяліся не ўпадаваныя дварняком апельсіны і цукеркі.
– Пайшоў прэч, гад! – што меў сілы крыкнуў Глык.
Сабака пракаўтнуў апошні кавалак каўбасы і, як падалося Глыку, з’едліва зірнуў на яго. Раззлаваны Глык усхапіўся на ногі, кінуўся да нахабніка і аслупянеў: на левай назе не было чаравіка! Новага чаравіка.
“От замачыў, дык замачыў! – роспачна мармытаў няшчаснік, калі, дарэмна аблазіўшы ўсе могілкі, знясілены, босы, без “харчу” і без грошай вяртаўся дадому, дзе жонка падрыхтавала яму, відаць, зусім не святочную сустрэчу.
__________
Гумарэска
– Не, браточкі, не, і яшчэ раз не! Я ж вам ясна сказаў: “З сённяшняга дня ні кроплі!” – рашуча прамовіў у адказ на змоўніцкія падміргванні Івана Бурбалкіна і Максіма Стаканюгі іхні даўні і шчыры сябра Андрэй Глык па мянушцы Пяць Грамаў (мянушку ён атрымаў за звычку ў час выпіўкі штораз паўтараць: “Ну, давайце яшчэ па пяць грамаў”).
Пачуўшы такія словы, Іван з Максімам мо з хвіліну стаялі з вылупленымі ад здзіўлення вачыма. Першым апамятаўся Бурбалкін:
– Ты што вярзеш, Пяць Грамаў?! Ты мо з учарашняга не працверазіўся?
– Перастань, Бурбалка, – засмяяўся Стаканюга, паказаўшы свой зжаўцелы ад тытуню адзіны на ўвесь род зуб. – Ці ж не бачыш, што жартуе ён. Хі- хі! Пяць Грамаў – і раптам ні кроплі! Хі- хі!.
– Па-першае, каб я больш ніколі не чуў гэтай паскуднай мянушкі: у мяне імя ёсць! – раззлаваўся Глык. – Па-другое, я і не думаю жартаваць! Я пачынаю новае жыццё. Сення я ўпершыню вырашыў патраціць свой заробак не на смярдзючае пойла, а на што-небудзь вартае. Вось у гэтай сумцы – харч: курыца, каўбаска вэнджаная, апельсіны ды цукеркі дзецям. А сабе, – ён тупнуў нагамі, на якіх красаваліся блішчастыя новыя чаравікі, – абутак нармальны прыдбаў. Астатнія грошы жонцы аддам. Вось так!
– Значыцца, у новых чаравіках – у новае жыццё? – скрывіў твар Бурбалкін. – А нам, значыцца, застаецца толькі пажадаць табе спадарожнага ветру? Ну, што ж дай хоць як след паглядзець на гэтыя чаравікі-разлучнікі. Адыдзіся крыху.
– Прыгожыя! І дарагія, відаць, скасіўшы вочы на свае брудныя скрыўленыя “чуні”, зайздросліва ўздыхнуў Стаканюга.
Глык махнуў рукою:
– Ну, мне пара. Каця мая, відаць, перавялася ўжо. Яна ж думае, што я, як заўжды, “на рагах”з’яўлюся, а я – вось я ён які!
– Пачакай, – Бурбалкін паклаў руку на плячо свайго ўжо, відаць, былога сабутэльніка. – Як-ніяк, столькі гадоў сябрамі-аднадумцамі былі. І калі ты ўжо надумаўся з кампаніі нашай сысці, дык хоць пляшку развітальную нам купі. Ці, можа, “жаба душыць”?
– Калі гэта ты такое заўважаў за мною? – пакрыўдзіўся Глык. –Развітальную, дык развітальную. Трымайце сумку. Я зараз. Толькі папярэджваю: піць з вамі я не буду.
– Згода! – радасна заківалі галовамі сябрукі
... – Дык што, ты і сапраўды нават у губу не возьмеш? – адкаркоўваючы пляшку гарэлкі, спытаўся Бурбалкін.
– Я ж сказаў!
– Ну, калі ты нас не паважаеш і не хочаш выпіць за наша здароўе, то каўтані за свае новыя чаравікі. Такую вартую пакупку грэх не замачыць.
– Ды я ж...
– І праўда Андрэй, – умольна зірнуў на Глыка Стаканюга. – Ну, што з табой зробіцца, калі ты, ну, сімвалічна толькі. А то чаравікі твае хутка парвуцца. Прыкмета такая ёсць. Вазьмі кропельку. Адну кропельку!
– Я... Ну, хіба што...
... Андрэй Глык прачнуўся ад холаду і ад нечага гучнага чвякання. З начнога неба на яго глядзеў поўны круглатвары месяц. Глык з цяжкасцю ўзняў галаву і азірнуўся. Злева пад месячным святлом бялеў... крыж! За ім яшчэ адзін і яшчэ. А побач худы, як шкілет, дварняк паспешліва даядаў, відаць вельмі смачную вэнджаную каўбаску. Побач валяліся не ўпадаваныя дварняком апельсіны і цукеркі.
– Пайшоў прэч, гад! – што меў сілы крыкнуў Глык.
Сабака пракаўтнуў апошні кавалак каўбасы і, як падалося Глыку, з’едліва зірнуў на яго. Раззлаваны Глык усхапіўся на ногі, кінуўся да нахабніка і аслупянеў: на левай назе не было чаравіка! Новага чаравіка.
“От замачыў, дык замачыў! – роспачна мармытаў няшчаснік, калі, дарэмна аблазіўшы ўсе могілкі, знясілены, босы, без “харчу” і без грошай вяртаўся дадому, дзе жонка падрыхтавала яму, відаць, зусім не святочную сустрэчу.
__________
Опубликовано 6 февраля 2012 года
Новые статьи на library.by:
САМИЗДАТ: ПРОЗА:
Комментируем публикацию: Замачыў
подняться наверх ↑
ССЫЛКИ ДЛЯ СПИСКА ЛИТЕРАТУРЫ
По стандарту ВАК Республики Беларусь
Стандарт используется в белорусских учебных заведениях различного типа.
По ГОСТу Российской Федерации
Для образовательных и научно-исследовательских учреждений РФ
Прямой URL на данную страницу для блога или сайта
Предполагаемый источник
Полностью готовые для научного цитирования ссылки. Вставьте их в статью, исследование, реферат, курсой или дипломный проект, чтобы сослаться на данную публикацию №1328546899 в базе LIBRARY.BY.
подняться наверх ↑
ПАРТНЁРЫ БИБЛИОТЕКИ рекомендуем!
подняться наверх ↑
ОБРАТНО В РУБРИКУ?
Уважаемый читатель! Подписывайтесь на LIBRARY.BY в VKновости, VKтрансляция и Одноклассниках, чтобы быстро узнавать о событиях онлайн библиотеки.
Добавить статью
Обнародовать свои произведения
Редактировать работы
Для действующих авторов
Зарегистрироваться
Доступ к модулю публикаций