ЗБОРНІК ВЕРШАУ "ЛЕБЕДЗЬ ЧОРНАЯ"

Белорусская поэзия. Классические и современные стихи белорусских поэтов.

NEW БЕЛОРУССКАЯ ПОЭЗИЯ


БЕЛОРУССКАЯ ПОЭЗИЯ: новые материалы (2024)

Меню для авторов

БЕЛОРУССКАЯ ПОЭЗИЯ: экспорт материалов
Скачать бесплатно! Научная работа на тему ЗБОРНІК ВЕРШАУ "ЛЕБЕДЗЬ ЧОРНАЯ". Аудитория: ученые, педагоги, деятели науки, работники образования, студенты (18-50). Minsk, Belarus. Research paper. Agreement.

Полезные ссылки

BIBLIOTEKA.BY Беларусь - аэрофотосъемка HIT.BY! Звёздная жизнь


Публикатор:
Опубликовано в библиотеке: 2004-09-25

КРУШИНА ЕГОР

РЫГОР КРУШЫНА

(1907 -- 1979)

ЛЕБЕДЗЬ ЧОРНАЯ

Беларускае выдавецтва "Пагоня", 1947
Scanning, OCR, публiкацыя: Кум
Верасень 1999
E-mail: kum@mail.ru
URL: http://user.exit.de/kum/
ЛЕБЕДЗЬ ЧОРНАЯ

Расьцілалася

Прадвячорная імгла.

Паміж парасьцяў

Лебедзь чорная плыла,

Лебедзь чорная

Зь перасечаным крылом...

Засмучоная

Мая дзеўчына суздром,

Каля сажалкі

Поруч стоячы са мной,

Мне заўважыла

Нейк надоечы:

-- Друг мой!

Лебедзь чорная --

Гэта-ж нашае жыцьцё.

Ў ноч бяззорную

Мы -- апаўшае лісьцё.

Адарваныя

Ад Палесься мы зусім,

Наш каханы край

Песьцім песьнямі і сьнім.

Сны зьнібелыя...

3 вогкай цемрадзі,

праз муць,

Ці ня белыя

Гусі-лебедзі плывуць?

3 ласкай сонечнай,

3 добрай весткаю, бадай,

На староначку,

На Палескую --

ў наш край.

Слоўца ветлае

Зь белай гусяю

пашлём.

Маем сьветлае:

Беларусяю

жывём.

........................

Ў сіняй далечы

Прадвячорная імгла...

Паміраючы

Лебедзь чорная лягла

Ў твань зялёную

Пад расквечаньм кустом,

Лебедзь чорная

Зь перасечаным крылом.

1944





МАIМ БРАТОМ

Як з дрэва цьвет, злавесны лёс

Вас разагнаў віхром па сьвеце

I кожны ў сьвет свой крыж панёс,

Радзіму маючы наўвеце.

Мае выгнаныя браты

Аж за хрыбтамі Гімалаю!

Я вам пішу свае лісты

Бяз маркі -- марай дасылаю.

Спляліся нэрвамі радкі,

Пяюць аб страшна перажытым:

Усюды чорныя грудкі --

Агонь прайшоў, як град над жытам.

Вядзе нядоля шлях віты,

Бяздомных гоніць па чужыне.

I я і ўсе мае браты

Жывём на лепшым успаміне.

Як мы, ступiўшы за парог,

Сямейны гоман чулі ў хаце,

Як на Вялікадні пірог

Між нас, дзяцей, дзяліла Маці.

А сёньня думкі паплылі

З журбой балючай, нявыгойнай.

Мы -- ва вандроўным караблі,

Ня маем прыстані спакойнай.

Мы ўсе пазналі жах і сум.

Рыпіць жыцьцё ў жабрачым стане.

Сьціхае ўсё: ў пяскох самум

I буры-штормы ў акіяне,

I ў белых тундрах маразы,

I ў горах громы землятруса.

А шум бярозы і лазы

Ня моўкне ў сэрцы Беларуса.

Штогод расьце, гучыць мацней, --

Шлях да Радзімы пракладае...

Сьмяяцца й плакаць, як даўней,

Душа трывожная жадае.

1945





МАТЧЫНА СЬЛЯЗА

Бедавала маці,

Па сваім дзіцяці

Плакала яна.

Сына ўзялі з дому,

Пела маладому

Чорная вясна.

Да чужога поля

Выгнала нядоля

I яго няма.

А ці тыя сьлёзы

Зьніклі на дарозе,

Высахлі дарма?

Як жывое цела

Сонца іх сагрэла,

Падняло зь зямлі.

Лёгкай вейкай пары

Закружылі хмары,

Ў вечнасьць паплылі.

I шукаюць сына

Ўсюды бязупынна,

I жальба лягла

На сьнягі, ільдзіны,

На расу даліны,

Дзе туман-імгла.

У далёкім краю

Я ў тузе згараю,

Мрою пра цябе.

Маці, не расталі

Тваіх сьлёз крышталі!

Бліскавіца б'е...

Пад цяжкія ўдары

Расьсякае хмары

Вогнены зігзаг.

Голас твой імчыцца

Гневам навальніцы

I твая сьляза

Ў ясным зіхаценьні,

Як багаславеньне,

Як цудоўны дар,

Кропляй дажджавою

Палкай і сьвятою

Ўпала мне на твар.





ЛЯТУЦЕНЬНЯМІ ЛУНАЮ

Лятуценьнямі лунаю

Я над Беларусяй.

3 даўных дзён, мой родны Краю,

Смагнучы імкнуся

Дакрануцца да крыніцы

Вобразаў і гукаў,

Дый напіцца і пазбыцца

Танталавых мукаў.

Дні, як дэмана пракляцьце,

Сьмерці марш ігралі.

Зрабавалі ўсё багацьце -—

Ліры не забралі.

Я мацней яе трымаю

I нідзе ня кіну.

Лятуценьнямі лунаю

Праз маю Краіну.





КРУШЫНА

Расла крушына на Палесьсі.

Зьвінеў і цьвіў хмызьняк густы!

Азёрны шум блакітнай плесі

Прыносіў вецер праз кусты.

I войстры пах травы і цьвілі,

I воўчых ягад горкі сок

Паветра вогкае паілі,

Бы ў навальніцу дождж пясок.

Прырода шчодрая на ласку

Вітала птушняй песьняй бор,

Які складаў лясную казку

I разьвінаў жыцьця прастор.

Дый раптам сьціхла ўсё жывое.

Прыйшоў нядобры чалавек,

Ён залатыя спляжыў хвоі,

Дубы карэньністыя сьсек.

Ён вырваў дзікую крушыну

Зь лясной глушы і ў сад прынёс.

Няхай расьце там каля тыну,

Яе інакшай зробіць лёс.

Ажно дарэмныя надзеі!

На дзікі куст не пазірай!

Зямля чужая не сагрэе

Таго, хто любіць родны край.

Крушыне лес далёкі сьніцца,

Нядоляй нудзіцца сваёй.

I сьпеюць воўчыя чарніцы

Яшчэ гарчэйшыя на ёй.

4.2.45





ЗАЛОМ

Шчасьлівыя спатканьні

З табой пад вязам ветлівым,

I частыя блуканьні

На полі жоўтацьветлівым.

I белыя рамонкі,

I васількі блакітныя,

I нашыя гамонкі --

Дагэтуль незабытныя.

Убачыць давялося

У жыце жмут завязаны

Зялёнага калосься,

У якім закляцьце сказана.

Я засьцярог:

-- Заломы

Ня руш, мая каханая!

У вузялку саломы --

Бяда зачараваная.

Але-ж прайшла навала,

I сіла чараў згінула.

Ты каласы сарвала,

Мне ў твар задорна кінула.



«Ня веру казкам гэтым!» --

Сказала ты з усьмешкаю,

I ў ростані з паэтам

Пайшла самотнай сьцежкаю.

Было, здаецца, ціха...

А ня мінула й месяца --

Ідзе з вайною ліха,

Ў крыві падзеі месяцца.

На горад і на вёску

Цяжкое гора падае.

I дзень, як сьвечка з воску,

Гарыць і нас ня радуе.

Спакою мы ня бачым --

Спазналіся з пакутаю.

А ты жыцьцём сабачым

Без ланцуга закутая.

Чужынцы з ласкай лезьлі,

Твой двор стаяў засьмечаны.

Цябе пасьля завезьлі

Ў разваліны Нямеччыны.

Лажыцца зморай праца

На рукі загрубелыя.

Табе рамонкі сьняцца --

Радзімы краскі белыя.

Калісьці пела ў полі,

Вясной закалыханая.

Ня думала ніколі,

Што будзеш ты выгнаная,

Бяз долі і бяз хаты

I пад прынукай ворага.

Ці помніш колас кляты?

Ты заплаціла дорага!

Хай зло не ад залому,

Хай выпадкова сталася.

Цяпер, калі ня ў дому --

Ўсё роднае згадалася.

Згадаліся ў пашане:

Наш край, вайной абкрадзены,

I шчырае каханьне,

I звычай нашых прадзедаў.

1944





I ЦЯБЕ НЯМА

Я ізноў з табой. Ночкай мляваю

Ты галоўкаю кучараваю

Да грудзей маіх прыхінаешся,

У халодны змрок усьміхаешся.

Як на полымі, на падушачцы

Думкі паляцца, ў бездань рушацца.

Не, ня можа быць гэта яваю:

Ня ідзе мая кучаравая...

А знаёмая тая вуліца

Сёньня прывідам страшным туліцца.

Каміны наўсьцяж і разваліны.

I цябе няма. Дом твой спалены.

Сад стаіць адно ў белай замяці.

Ты ня згінула ў маёй памяці,

Незабыўная зорка ясная.

Ты —- надзей іскра непагасная.

Сьцежкі нас вялі і губляліся,

У альтаначцы мы кахаліся.

Мабыць мілы сад пазаростаны,

Спахмурнеў, як я, у доўгай ростані.

Але прыйдзе час -— мне ўсё-ж верыцца,

Залатая рыбка будзе ў нераце.

Тая вуліца адбудуецца,

Можа й голас твой там пачуецца.





МРОІ

Я хвалююся. Песьняй узьняты.

Дух крылаты у далеч імкне

На знаёмую сьцежку да хаты,

Дзе галубка ў вясёлым акне.

Дзе пышнелі ў гародчыку астры

I сама ты між красак цьвіла.

Добрым часам ня ведала кайстры,

Па руінах зь бядой ня ішла.

Ты калісьці сьпявала вясьнянкі,

I нявінная радасьць ва ўсім,

Як віно зь перапоўненай шклянкі,

Разьлівалася сьмехам тваім.

А цяпер ты прыбіта жальбою

I чакаеш на лепшыя дні.

Ці адна? Я таксама з табою.

Я запальваю ў словах агні.

Толькі ў гэтым уцехі шукаю,

На плытох лятуценьняў плыву.

Неўгамоўная доля такая

Ускружыла маю галаву.

Набягаюць кіпучай валвою

Сны і мроі. I гіне ціша.

I душа не знаходзіць спакою,

Вырываецца зь цела душа.

I ляціць да цябе, да каханай,

Выпрадаючы кужаль надзей:

Можа песьняй апошняй паўстану

Я з тваіх набалелых грудзей.

1946





ДЗІЎНАЯ СУСТРЭЧА

Дзе ты, любая настаўніца?

Зьнікла зь першых дзён вайны.

Парастуць -- мо гэтак станецца --

Успамінаў дзірваны.

Між людзей зь цяжкою стратаю

Твой шукаю лёгкі сьлед.

Можа ты жыцьцём узьнятая,

Пазнаеш інакшы сьвет?

I за думкай думка гоніцца.

Дзесьці сьвеціцца маяк...

Раптам бачу -- ў кінахроніцы

Ты, каханая мая!

Ў залю цёмную з экрану ты

Пазіраеш на мяне...

Болем радасьці закрануты,

Насустрэч іду вясьне.

I, праменьнямі аквечаны,

Чую моцны ўзьвей цяпла...

Ты ў далёкі кут Нямеччыны

Дзіўным прывідам прыйшла.

1943





ПАД ВОГНЕНЫМ ДАЖДЖОМ

Прысьвячаецца сыну Iгару

Супакойся, мой сыночак,

У вакно не пазірай!

Там у ботах кот грукоча,

Там вядзьмар чаруе край.

Пад гарою ў царсьцьве сонным

Ян-царэвіч на кані

Б'ецца з волатам-драконам,

Меч гартуецца ў вагні.

На грудзёх таго дракона

Заламаны чорны крыж.

А пад ім няма закону, --

Паліць, нішчыць... Ты дрыжыш?

Ты спалохаўся? Ня бойся!

Ён слабы на гэты раз,

Ён загіне! Супакойся...

I мінецца страшны час...

Суцяшае бацька сына,

Моцна туліць да сябе.

Ноч за вокнамі няспынна

Ў шале поцемкі скрабе.

Паланіца ў небе зоры

Пагасіла. Полах б'е.

Пад дажджом агню ўвесь горад

Звышлюдзкое гора п'е.

Stuttgart 22. 10. 44.





У ГРЫМОТАХ

Восень з дрэў лісьцё зрывала,

Ноч абстрэлянай была.

Сьмерці страшная навала

На руіны запаўзла.

Палымнеў пажар няспынны.

Стогн зямлі... 3 начы такой

Верасклівы крык жанчыны

Уварваўся ў мой пакой.

Трэскі ўгору паляцелі,

Груд агню шугнуў здалёк.

Захрусьцелі рэбры ў целе

I крывёю нехта сьцёк.

Жах мяне занепакоіў...

Мне было, аднак, няўцям, -—

Там суседка за сьцяною

Ў сьвет прыносіла дзіця.

Плач народжанай істоты

Сьцьвердзіў вечнае жыцьцё...

Навакол -— разбой, грымоты.

Восень рвала з дрэў лісьцё.

21.10.44





ГЭТА НЯ ГЭРБАРЫЙ

У кнізе між балонак

3 родных ніў расьліны:

Васілёк, рамонак

Дый лісток каліны.

Гэта ня гэрбарый,

Ня пустыя зёлкі,

А надзеі-мары

Завіліся ў столкі.

Васілёк, рамонак

I лісток каліны!

Вы ў сьцяблох зялёных

Прынясьлі ўспаміны.

3 вамі на чужыну

Беларусь зірнула,

I выгнанцу-сыну

Сэрца закранула.





ТЫ СЬПЯВАЛА МНЕ

Ты сьпявала мне «Перапёлачку».

На ўспамін дала кветку-зёлачку.

За гады яна сьцярушылася,

Толькі песенка не забылася.

На чужыне мне, як пачуецца,

Аж да сьлёз магу я рашчуліцца.

Кінуў родны край і каханую,

Боль заходлівы рвецца ранаю...

Каб-жа ведала маю долечку,

Ці сьпявала-б ты «Перапёлачку».

8.6.44





КАМАРЫ

Як узьняты высака муры

Пад адкрытым неба парасонам.

Над каменным пляцам камары

Засьпявалі нудна тонкім звонам.

Дзе ім піць, смактаць чыю ім кроў?

Ня гудзе гамонка мужыкова,

I ня гоняць чэраду кароў

Дый падкова цокне выпадкова.

А ў маёй краіне вечары!

I прыгожых песьняў шмат было там!

Камары ў палескім гушчары

Хмараю віліся над балотам.

Там наедна й весела яны

Роямі кружылі між тавару.

Дзень згараў, і вечар плыў ляны

У патоках сонечнага вару.

Я цікаўным хлопцам быў тады.

Слухаў часта дзедавыя казкі

Пра чужыя вёскі й гарады,

Дзе цьвітуць няведамыя краскі.

Дзед казаў, хоць і малы камар,

А за вёрстаў тысячы лятае.

Зь ім і я ляцеў на крылах мар

Ў даль, дзе доля лепшая вiтае.

А нідзе я долі не знайшоў

I далёка лёс мяне закінуў

Ад маіх загубленых сяброў

У нязгаслы прысак успамінаў.

Там, дзе Беларусь мая жыве,

Зацьвітаюць красна ў полі краскі.

Цьвіркуны іграюць у траве

На сваіх цымбалах песьню ласкі.

I смуткую я каля муроў.

Шэрыя чужыя камяніцы!

Можа часам з пару камароў

Прыблукалі з роднае зямліцы.

О, як быў-бы гэтым рады я!

Хай сядзелі-б на маёй далоні.

Бацькаўшчына снілася-б мая,

I лясы і ветлыя аблоні.





* * *

Я прахожу вузкай вуліцай.

Змрок... Руіны і выбоіны.

Да грудзёвай клеткі туліцца

Салавей занепакоены.

Гэта сэрца. Чую -— болесна

Б'ецца, муліцца і моліцца,

Быццам горача і голасна

Кліча дзеўчыну да молайца.

А ці стаў на раздарожжы я

Над шляхамі ўвосень гразкімі?

Да цябе іду, прыгожая,

Ад Палесься зь песьняй, з краскамі.

Доля ў келіх мне накапала

Зь нейкай любжы сок настоены.

Па дарозе і абапала

Загубіліся выбоіны.

I няма ўжо вузкай вуліцы.

Нікне цемрыва разьмякшае.

Толькі крыху мне рашчуліцца,

Бачу ў сьвеце ўсё інакшае.





ЦЕНІ

Сёньня сумна мне чагосьці.

Запрашаю сонца ў госьці;

Сьвеціць ветліва яно,

Пазіраючы ў вакно.

Шэры змрок загнаны з ранку

Пад прымятую фіранку.

Залятае ў мой пакой

Залатых праменьняў рой.

Па сьцяне -— даўгія цені

Ў палахлівым мігаценьні.

Я ў тых ценях пазнаю

Зь іншым любую маю.

8.12.43





МОЖА ПРЫЙДЗЕШ?

Занямелі ў садзе апусьцелым

Вогкасьцю набраклыя кусты.

Я чакаю... Я дрыжу ўсім целам.

-- Можа прыйдзеш ты?

Не. Няма...

Няўжо чужой дзяўчыне

Я зірнуў усхвалявана ўсьлед?

Мроя тчэцца лёгкім павучыньнем

I ляцiць у сьвет.

Можа прыйдзеш?

Я цябе чакаю

З роднай а далёкай стараны.

Мо з табой, жаданай,

Зноў спаткаю

Дні былой вясны.





* * *

Як толькі скончыцца вайна

Я да цябе ізноў вярнуся.

Ці ў гэтым ёсьць мая віна,

Што я цяпер не ў Беларусі?

Цябе няма... I мне шкада -—

Ня бачу радаснай усьмешкі.

Прыйшла раптоўная бяда

I жвірам жорсткім сыпле сьцежкі.

Няхай сутоньне ў вочы б'е,

Аб сьветлым марыць не пакіну.

Кахаю шчыра я цябе,

Як нашу родную краіну.

Здаецца часам, уначы

Мяне знаёмы голас кліча,

Каб смутак свой перамагчы,

Шукаю блізкага аблічча.

Я пазнаю тваю сястру

Сярод людзей чужога краю,

I ў сэрцы боль журбой гастру -—

Цябе й Радзіму ўспамінаю.

30.11.44





* * *

Я вярнуцца не магу,

Душу труціць чамярыца.

Як жабрак той на рагу,

Мушу зь лёсам прымірыцца.

Хай гараць надзей агні,

Загаіцца рана з болем.

У крывавай калатні

Перажыта значна болей.

Ня сумуй, чакай мяне!

У растаньні лучыць згода.

Навальніца праміне,

Улагодзіцца пагода.

I тады з табой ізноў

На прасторы я зайграю,

Каб нязгасная любоў

Галасьней сьпявала Краю.

Шчэ ня скончана вайна

Пачуцьця, ідэй і думак...

I таму -— ты там адна,

А са мной дарожны клумак.

20.10.46





ТАБЕ

Словы зьнізаны каралямі,

Чуеш гул маёй крыві.

Хай каралі нятрывалыя,

Я-ж душою ня крывіў.

Ня крывіў душой, каханая,

Чорным часам пець ня мог.

I туга закалыханая

Залягла ў маіх вачох.

А цяпер інакш адчулася,

Стаў ачуньваць пакрысе.

Маладосьць мая прачнулася,

Песьню звонкую нясе.

Сёньня позірк горда бліскае,

Пачуцьцё маё кране

Слова, сэрцу надта блізкае.

Ад чужых ня трэба мне

Ні сугуччаў і ні колеру, —-

Я пішу на свой манер.

Не прашу чужых ніколі рук,

Іхны ведаю намер.

Я іду сваёй дарогаю

Па старонцы дарагой.

Раскажу табе так многа я

Зь ціхім сьмехам і тугой.

Думкі, быццам іскры прысаку

Узьлятаюць да нябёс.

Паміж зор лунаюць высака,

Іхны жар табе прынёс.





ПАЯСОК

Мне случанка падарыла

Найпрыгожы паясок.

Пачуцьцёвай процьму сілы

Выбраў вытканы кусок.

Зацьвілі на кожнай нітцы

Мары ткальлі маладой.

Ёй вузор пазорны сьніцца,

Шоўк ільсьніцца пад рукой.

I мітусяцца ўразбродку

Зоркі ў зыркім паяску,

I праменьні пасяродку

Прабягаюць па шаўку.

Краскі, крыжыкі, шмат рысак

Чырванеюць на бакох.

Палымнеець ясны прысак -—

Беларускі даўні бог.

Сыплець іскрамі Ярыла.

Зь ніцяў золата пясок.

Гэты слаўны паясок

Мне случанка падарыла.





ТЫ МЯНЕ КАЛІСЬЦI ПЕСЬЦІЛА

Ты мяне калісьцi песьціла

Ў жарскім полымі жыцьця.

Ты была маёю песьняю,

Дыямэнтам пачуцьця.

Мы ішлі шляхамі рознымі,

Але з мэтаю аднэй,

I завеямі марознымі,

I ў спякотны сухавей.

Шмат мінула дзён, атручаных

Горкім чэмерам ілжы.

Да цябе я зноў залучаны.

-— Ці ты ўсьцешана, скажы?

Хай апошняй кропляй горычы

На душы зыходзіць ноч...

Я нічога не гаворачы

Буду ў неба тваіх воч

Пазіраць, каб ціха цешыцца,

I таіць салодкі стогн.

Не знасіць вады у рэшаце,

А каханьня у лістох.

Я на гэтым пераконаны...

Я прынёс зялёны май.

Ты пастаў букет у конаўку,

Як даўней, мяне прымай.

I усьмешкаю ты весьняю

Надары свайго гасьця.

Станеш зноў маёю песьняю,

Дыямэнтам пачуцьця.

Я, -— нічога не гаворачы,

Бо на словы не ахвоч, -—

Пазіраць з мальбою горача

Буду ў неба тваіх воч.





У ЗАЦІШКУ

3 табой я ў зацішку ізноў.

Прыходзіць раньне. Таюць зоркі.

Для пачуцьця ня трэба слоў,

Ня трэба лішняе гаворкі.

Нам сьцеле ў росах сенажаць

Кілімы з кветкавых карункаў.

А вусны смаглыя дрыжаць

I моляць палкіх пацалункаў.

Шугае слодычы агонь

У зачарованым палоне.

Твая гарачая далонь

Ляжыць даўно ў маёй далоні.

I нам ня трэба лішніх слоў,

Мы больш паглядамі гаворым...

Плыве чароўны сьпеў лугоў,

Рамонкам пахне і чаборам.





ПАЛЕСКАЯ ТАМАРА

Тану я ў моры мараў,

На сэрцы хваль прыбой.

Палеская Тамара,

О сьветлы вобраз мой!

Не мімаходзь заскочыў

Я ў госьці да цябе.

Ты васількамі вочаў

Цьвіла ў маёй журбе.

Твой мяккі кужаль косаў

Спавіў маю душу.

Не паглядай-жа скоса, -—

Я радасьці прашу.

Ня высахне, ня зьвяне

Пялёсткаў белы цьвет.

Пад сонечнае зьзяньне

Каханьне выйдзе ў сьвет.

Я буду ў гэтым годзе

Гарэць, як у вагні.

Маўчаць пачуцьцям годзе!

Тамара, працягні

Ты мне насустрач рукі...

Я познаю парой

Прыйшоў, каб вызнаць мукі

I поўны супакой.

Аб гэтым часта мару

I любую маю

Палескую Тамару

П я ю.





У МIЖЗОР'Е

Адвячоркам я выйду за весьніцы

Насустрэчу табе і вясьне.

Будзе мара блакітная песьціцца

У паглядзе тваім для мяне.

Прытулю цябе, мілая, горача.

I на ставе, пад ніцай вярбой,

Каб пазбыцца жыцьцёвае горычы,

Я ўсю ноч прасьпяваю з табой.

Мы -— упрочкі ад явы. Ня змрочыцца

I ня згіне імпэт малады.

У міжзор'е далёкае хочацца,

Дзе няма ні вайны, ні бяды.

Мы абое, галубка дрыжоная,

Напляцем лятуценьняў вянкі.

Ночка гэтая прыйдзе бяссонная,

Праглыне і прасьцяг і вякі.

Дробна зоры на небе накрышацца,

Замігцеюць і ў цёмнай вадзе.

Возьмем човен, і ён закалышацца,

Паплыве, у сусьвет павядзе.

Прытулю цябе, мілая, горача,

Станеш ружай пунсовай цьвісьці.

Будзе Муза, са мною гаворачы,

Працінаць маладосьць да касьці.

Твае вусны, як цукар у ягадзе,

Будуць таяць, запальваць мяне...

Адчуваю спатканьне я загадзя

I каханьне між зор на чаўне.

10.4.44





СУНІЦЫ

Я салодкія суніцы

У гайку з табой зьбіраў.

Там трапёткія сініцы

Шчабяталі ў пасмах траў.

Там пазнаў я сьвет прыгодаў

3 пачуцьцямі ў барацьбе,

I на песьнях сэрца гойдаў,

Думаў толькі пра цябе.

Ты сьмяялася задорна,

Паціскала мне руку.

3 песьняй нам было прасторна,

Як у полі жаўруку.

I цяпер, калі сініца

Б'ецца крыльлем за акном, -—

Мне твая усьмешка сьніцца,

Пах суніцаў льлецца ў дом.





* * *

Ты ня хмур, галубка, бровы,

3 крыўды вуснаў ня грызі.

Шлях твой, ведаю, суровы

Але чысты, ня ў гразі.

Толькі згінуў сьмех дзявочы,

Зьнікла юная пара.

Я чытаю твае вочы.

Будзе лёгка з-пад пяра

Ліцца ласка, дарагая,

Хваляй весьняе ракі.

Маладосьць твая другая

Завіне ў мае радкі.

Не скажу табе грубога,

Нават смутак прыдушу.

Хай мой верш, як вера ў Бога,

Супакойвае душу.

Хай гучыць ён калыханкай.

Ты вячорнаю парой

Да мяне прыйдзі каханкай,

Раніцой ідзі сястрой.





НА УЗГОРКУ

Я хачу табе ўсе краскі

У вянок завіць,

I ў пяшчоце жарскай ласкі

Кубак мёду піць.

Я хачу, каб залатая

Нам цьвіла вясна,

Што у мроях залятае

Да мяне здаўна.

На узвышшы, на узгорку

Ў песеннай сяўбе,

Я сваю вітаю зорку,

Клічу да сябе

Даражэнькая галубка,

Ясачка мая!

Юр сядзіць на ўскраі кубка

I з табою я

П'ю салодкае з дамешкай

Хмельнай гаркаты...

Зьзяеш сонечнай усьмешкай

На узгорку ты.


Новые статьи на library.by:
БЕЛОРУССКАЯ ПОЭЗИЯ:
Комментируем публикацию: ЗБОРНІК ВЕРШАУ "ЛЕБЕДЗЬ ЧОРНАЯ"


Искать похожие?

LIBRARY.BY+ЛибмонстрЯндексGoogle
подняться наверх ↑

ПАРТНЁРЫ БИБЛИОТЕКИ рекомендуем!

подняться наверх ↑

ОБРАТНО В РУБРИКУ?

БЕЛОРУССКАЯ ПОЭЗИЯ НА LIBRARY.BY

Уважаемый читатель! Подписывайтесь на LIBRARY.BY в VKновости, VKтрансляция и Одноклассниках, чтобы быстро узнавать о событиях онлайн библиотеки.