БЕЛОРУССКАЯ ПОЭЗИЯ (последнее)
ЛЕПШЫЯ ВЕРШЫ
Белорусская поэзия. Классические и современные стихи белорусских поэтов.
ВАСЬКО ВЛАДИМИР
Ачышчайся
Ад смецця чужога
Вадою радзімай,
Да духоўнай крыніцы
Народа свайго прыпадай.
Хай жа будзе табе
І падмогай,
І ўцехай адзінай
Наш хваёва-пралескавы,
Свіцязанска-наднёманскі
Край!
Зямля Беларусі.
Я жыву ў самым цэнтры
сусвету, Еўропы і часу.
Думкі гэтай ніхто і нідзе
не аспрэчыць бадай.
Тут дабро і спагада
навекі злучыліся разам,
Людзі кажуць: “Вазьмі”
і саромяцца вымавіць:”Дай!”
Ад духоўных нядугаў
тут лечаць і Нёман і Свіцязь.
Забяры хто адгэтуль мяне –
я - адразу ж памру.
О,Зямля Беларусі,
Я праведнік твой непахісны і
віцязь.
Ты сумленна жывеш –
і ад сораму я не згару.
Не шпурляй мяне, бура,
У злосці пад неба, бо дарма:
Я ўсёроўна вярнуся сюды –
На свой родны абсяг,
Дзе мяне нарадзіла
Мая незабыўная мама,
Дзе зялёная пушча –
Мой вымпел, мой Гімн
і мой Сцяг!..
Поясам Нёмана
Шукаю для вершаў
сваіх вітаміны
Ў старым Наднямонні,
у пушчы глухой.
Аглядваю поймы, крутыя
страмніны,
Ці раюся проста
з прыгожай ракой.
Я ім нараджэннем
сваім абавязан,
Што сёння паэт,
а не подлы крэцін.
Я поясам Нёмна навечна
прывязан
Да роднага краю,
да гэтых мясцін.
Усё так спакойна мне ў кроў
пранікае –
І выспы, і плёсы, і сведкі-буслы, -
Бы штосьці святое наўкола вітае
І радуе дух мой,
і цешыць мой слых.
Доля журналіста
Ліпічанская пушча –
пачатак дарог і трывог,
Два агеньчыкі воўчых
вачэй у начы,
На прасторах жыцця
я не тое, што раптам знямог,-
Я стаміўся крыху,
дай на ўлонні тваім адпачыць.
Па шляхах журналісцкіх
я нямала праехаў, прайшоў,
Перамераў сцяжынак
да фермаў, майстэрняў.
І прапах сырадоем
і сіласам мой кажушок,
І растрэсла мяне
на няроўных жыццёвых
карэннях.
Толькі ў лёсы людскія
заўсёды ўрываўся з дабром,
Калі хто іх наводмаш
хацеў перакрэсліць.
Нібы цяжкія рэйкі,
радкі я варочаў пяром,
Каб найлепш іх пакласці
на шлях
Да пакрыўджаных сэрцаў.
* * *
Рана мне
складваць крылы,
Думаць пра вечны спакой.
Лебедзі стол накрылі
Над казачнаю ракой.
Пайду! З імі
кроў узрушу,
Развею службовы чад, -
І пераўтворацца птушкі
Ў наднямонскіх дзяўчат.
У Кучынскага.
Пайду да старога Кучынскага,
Ён любіць як я гаманю
І вершы, здаецца,
Вярцінскага, -
Пайду ўдакладню.
Ён дачу прыдбаў адмысловую,
Жыве тут адзін,
нібы воўк,
І водзіцца часта са словамі,
Каб скласці лірычны радок.
Зацягне ён песню народную –
Аж рэха расчуліць лясы,
І стане часіна лагоднаю
Для нас, для ласёў,
і ласіх.
І зробіцца лёгка і хораша,
Растане, бы снежка, нуда.
- Браток. Не было б
толькі горшага.
А вершаў пісаць не кідай…
У спёку
А палі сумлення
трымаюцца моцна,
І мост, што на іх
не павінен упасці.
Як дух свой па свеце
рассейвае Моцарт,
Так вецер развейвае
спёкі напасці.
І ўсё-такі спёка,
і ўсё-такі млоснасць.
О! Хвалі, разгойдайце
дух мой і плоць
І хоць на поўдня
падарыце мілоснасць,
Каб я змог нуду,
як змяю, закалоць.
Як лашчацца хвалі!
як пырскі шугаюць!
І спёку, як быццам
рукою, зняло.
Каго гэта чаплі
на плёсах чакаюць?
Каго зачакалася
ў лодцы вясло?
Ні дзён, ні гадоў
не злічыць тваіх, Нёман.
Куды ты імкнеш
і па што ты імкнеш?
Дазволь мне ў цябе
быць паэтам наёмным,
А зараз прымі
гэты просценькі верш.
У пушчы паэзіі
Я згубіўшыся у Пушчы
паэзіі нашай,
На бяросце друкую
я вершы свае.
Прымірыцеся, людзі,
з такою прапажай.
Дзякуй Богу, што Пушча
натхнёна жыве.
Не пачуеце вы,
дык пачуюць казулі,
Хто тут голас
з глухога кутка
падае.
Мае рыфмы - зязюлі
яшчэ не паснулі,
Дзяцел рытму
ўсякіх нячысцікаў б`е.
Тут мяне абмінае
ўсялякае ліха,
Дух бадзёры
ў дугу аніхто не сагне.
І бабёр малады
з маладою бабрыхай
З надазёрнай вярбы
помнік выгрызуць мне.
Байка пра калючку
Абступілі лідскія азёры
У гумовых ботах рыбакі,
Але ўцёк кудысь карась мацёры,
Зніклі краснапёркі, шчупакі.
Гойдаюцца паплаўкі на хвалях,
Не ідуць раптоўна пад ваду.
Беднымі і мы, і вадаёмы сталі,
Ловім і ў жыцці сваім нуду.
Замахнуўся дзядзька зноў вудзілам:
Хочацца хоць што з вады дастаць.
Бо пустуе ў хаце халадзільнік
І мінтай няма за што купляць.
І, глядзі, нібы пашанцавала:
Паплавок штось пацягнула ўбок –
І ў паветры ўжо затрапятала
Рыбка мо з гарохавы стручок.
І ўзмалілася калючка:”Слаўны!
Адпусці! Што хочаш, я зраблю,
Я табе і пенсію прыбаўлю,
І ватоўку новую куплю”.
Толькі дзядзька верыць не збіраўся,
Быў ён хітры і не з раззявак.
Нешта ў галаве “пакалупаўся”
І прамовіў, апантаны, так:
“Развяла свае тут тралі-валі!
Хоць была б пародзістай, як лешч…
Нам ужо ўсяго наабяцалі,
Толькі жыць ад гэтага не лепш…”
Нашчадку
Вечны сімвал жыцця –
Гэта сімвал
Празрыстай крыніцы,
Узаранага поля
ўзрушаны грай.
Немагчыма зусім нам
У гэты абсяг не ўлюбіцца.
А ўлюбіўся –
Душой родны край падпірай.
Ні яму, ні сабе
Не давай у адхон ліхалецця
зваліцца.
У смугу даляглядаў
Свой агонь пачуцця пасылай.
Б’ецца ў грудзі гадоў,
Нібы сэрца,
Святая крыніца.
Не давай замуціць яе
Чужаку не давай, не давай!
І ніколі нідзе
Не адчуй сам сябе сіратою.
Калі лёс выпадкова
Цябе занясе за мяжу,
Хай у снах і ўяўленні
Наш кут ды прабудзе з табою,
Хай заўжды развярэдзіць
Да болю душу.
Ачышчайся
Ад смецця чужога
Вадою радзімай,
Да духоўнай крыніцы
Народа свайго прыпадай.
Хай жа будзе табе
І падмогай,
І ўцехай адзінай
Наш хваёва-пралескавы,
Свіцязанска-наднёманскі
Ачышчайся
Ад смецця чужога
Вадою радзімай,
Да духоўнай крыніцы
Народа свайго прыпадай.
Хай жа будзе табе
І падмогай,
І ўцехай адзінай
Наш хваёва-пралескавы,
Свіцязанска-наднёманскі
Край!
Зямля Беларусі.
Я жыву ў самым цэнтры
сусвету, Еўропы і часу.
Думкі гэтай ніхто і нідзе
не аспрэчыць бадай.
Тут дабро і спагада
навекі злучыліся разам,
Людзі кажуць: “Вазьмі”
і саромяцца вымавіць:”Дай!”
Ад духоўных нядугаў
тут лечаць і Нёман і Свіцязь.
Забяры хто адгэтуль мяне –
я - адразу ж памру.
О,Зямля Беларусі,
Я праведнік твой непахісны і
віцязь.
Ты сумленна жывеш –
і ад сораму я не згару.
Не шпурляй мяне, бура,
У злосці пад неба, бо дарма:
Я ўсёроўна вярнуся сюды –
На свой родны абсяг,
Дзе мяне нарадзіла
Мая незабыўная мама,
Дзе зялёная пушча –
Мой вымпел, мой Гімн
і мой Сцяг!..
Поясам Нёмана
Шукаю для вершаў
сваіх вітаміны
Ў старым Наднямонні,
у пушчы глухой.
Аглядваю поймы, крутыя
страмніны,
Ці раюся проста
з прыгожай ракой.
Я ім нараджэннем
сваім абавязан,
Што сёння паэт,
а не подлы крэцін.
Я поясам Нёмна навечна
прывязан
Да роднага краю,
да гэтых мясцін.
Усё так спакойна мне ў кроў
пранікае –
І выспы, і плёсы, і сведкі-буслы, -
Бы штосьці святое наўкола вітае
І радуе дух мой,
і цешыць мой слых.
Доля журналіста
Ліпічанская пушча –
пачатак дарог і трывог,
Два агеньчыкі воўчых
вачэй у начы,
На прасторах жыцця
я не тое, што раптам знямог,-
Я стаміўся крыху,
дай на ўлонні тваім адпачыць.
Па шляхах журналісцкіх
я нямала праехаў, прайшоў,
Перамераў сцяжынак
да фермаў, майстэрняў.
І прапах сырадоем
і сіласам мой кажушок,
І растрэсла мяне
на няроўных жыццёвых
карэннях.
Толькі ў лёсы людскія
заўсёды ўрываўся з дабром,
Калі хто іх наводмаш
хацеў перакрэсліць.
Нібы цяжкія рэйкі,
радкі я варочаў пяром,
Каб найлепш іх пакласці
на шлях
Да пакрыўджаных сэрцаў.
* * *
Рана мне
складваць крылы,
Думаць пра вечны спакой.
Лебедзі стол накрылі
Над казачнаю ракой.
Пайду! З імі
кроў узрушу,
Развею службовы чад, -
І пераўтворацца птушкі
Ў наднямонскіх дзяўчат.
У Кучынскага.
Пайду да старога Кучынскага,
Ён любіць як я гаманю
І вершы, здаецца,
Вярцінскага, -
Пайду ўдакладню.
Ён дачу прыдбаў адмысловую,
Жыве тут адзін,
нібы воўк,
І водзіцца часта са словамі,
Каб скласці лірычны радок.
Зацягне ён песню народную –
Аж рэха расчуліць лясы,
І стане часіна лагоднаю
Для нас, для ласёў,
і ласіх.
І зробіцца лёгка і хораша,
Растане, бы снежка, нуда.
- Браток. Не было б
толькі горшага.
А вершаў пісаць не кідай…
У спёку
А палі сумлення
трымаюцца моцна,
І мост, што на іх
не павінен упасці.
Як дух свой па свеце
рассейвае Моцарт,
Так вецер развейвае
спёкі напасці.
І ўсё-такі спёка,
і ўсё-такі млоснасць.
О! Хвалі, разгойдайце
дух мой і плоць
І хоць на поўдня
падарыце мілоснасць,
Каб я змог нуду,
як змяю, закалоць.
Як лашчацца хвалі!
як пырскі шугаюць!
І спёку, як быццам
рукою, зняло.
Каго гэта чаплі
на плёсах чакаюць?
Каго зачакалася
ў лодцы вясло?
Ні дзён, ні гадоў
не злічыць тваіх, Нёман.
Куды ты імкнеш
і па што ты імкнеш?
Дазволь мне ў цябе
быць паэтам наёмным,
А зараз прымі
гэты просценькі верш.
У пушчы паэзіі
Я згубіўшыся у Пушчы
паэзіі нашай,
На бяросце друкую
я вершы свае.
Прымірыцеся, людзі,
з такою прапажай.
Дзякуй Богу, што Пушча
натхнёна жыве.
Не пачуеце вы,
дык пачуюць казулі,
Хто тут голас
з глухога кутка
падае.
Мае рыфмы - зязюлі
яшчэ не паснулі,
Дзяцел рытму
ўсякіх нячысцікаў б`е.
Тут мяне абмінае
ўсялякае ліха,
Дух бадзёры
ў дугу аніхто не сагне.
І бабёр малады
з маладою бабрыхай
З надазёрнай вярбы
помнік выгрызуць мне.
Байка пра калючку
Абступілі лідскія азёры
У гумовых ботах рыбакі,
Але ўцёк кудысь карась мацёры,
Зніклі краснапёркі, шчупакі.
Гойдаюцца паплаўкі на хвалях,
Не ідуць раптоўна пад ваду.
Беднымі і мы, і вадаёмы сталі,
Ловім і ў жыцці сваім нуду.
Замахнуўся дзядзька зноў вудзілам:
Хочацца хоць што з вады дастаць.
Бо пустуе ў хаце халадзільнік
І мінтай няма за што купляць.
І, глядзі, нібы пашанцавала:
Паплавок штось пацягнула ўбок –
І ў паветры ўжо затрапятала
Рыбка мо з гарохавы стручок.
І ўзмалілася калючка:”Слаўны!
Адпусці! Што хочаш, я зраблю,
Я табе і пенсію прыбаўлю,
І ватоўку новую куплю”.
Толькі дзядзька верыць не збіраўся,
Быў ён хітры і не з раззявак.
Нешта ў галаве “пакалупаўся”
І прамовіў, апантаны, так:
“Развяла свае тут тралі-валі!
Хоць была б пародзістай, як лешч…
Нам ужо ўсяго наабяцалі,
Толькі жыць ад гэтага не лепш…”
Нашчадку
Вечны сімвал жыцця –
Гэта сімвал
Празрыстай крыніцы,
Узаранага поля
ўзрушаны грай.
Немагчыма зусім нам
У гэты абсяг не ўлюбіцца.
А ўлюбіўся –
Душой родны край падпірай.
Ні яму, ні сабе
Не давай у адхон ліхалецця
зваліцца.
У смугу даляглядаў
Свой агонь пачуцця пасылай.
Б’ецца ў грудзі гадоў,
Нібы сэрца,
Святая крыніца.
Не давай замуціць яе
Чужаку не давай, не давай!
І ніколі нідзе
Не адчуй сам сябе сіратою.
Калі лёс выпадкова
Цябе занясе за мяжу,
Хай у снах і ўяўленні
Наш кут ды прабудзе з табою,
Хай заўжды развярэдзіць
Да болю душу.
Ачышчайся
Ад смецця чужога
Вадою радзімай,
Да духоўнай крыніцы
Народа свайго прыпадай.
Хай жа будзе табе
І падмогай,
І ўцехай адзінай
Наш хваёва-пралескавы,
Свіцязанска-наднёманскі
Опубликовано 25 сентября 2004 года
Новые статьи на library.by:
БЕЛОРУССКАЯ ПОЭЗИЯ:
Комментируем публикацию: ЛЕПШЫЯ ВЕРШЫ
подняться наверх ↑
ССЫЛКИ ДЛЯ СПИСКА ЛИТЕРАТУРЫ
Стандарт используется в белорусских учебных заведениях различного типа.
Для образовательных и научно-исследовательских учреждений РФ
Прямой URL на данную страницу для блога или сайта
Полностью готовые для научного цитирования ссылки. Вставьте их в статью, исследование, реферат, курсой или дипломный проект, чтобы сослаться на данную публикацию №1096122936 в базе LIBRARY.BY.
подняться наверх ↑
ПАРТНЁРЫ БИБЛИОТЕКИ рекомендуем!
подняться наверх ↑
ОБРАТНО В РУБРИКУ?
Уважаемый читатель! Подписывайтесь на LIBRARY.BY в VKновости, VKтрансляция и Одноклассниках, чтобы быстро узнавать о событиях онлайн библиотеки.
Добавить статью
Обнародовать свои произведения
Редактировать работы
Для действующих авторов
Зарегистрироваться
Доступ к модулю публикаций